10 χρόνια “Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη”
«Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας», Στεφανία Γουλιώτη, 2008
Γυρίζαμε με το αυτοκίνητο από το μπαλέτο, θυμάμαι, με τη μαμά μου. ήμουν 14 χρονών. Ακούγαμε ειδήσεις. Έφυγε η Μελίνα…
Μαμά, ρωτάω ποια είναι η Μελίνα; «Μια πολιτικός που πριν ήταν ηθοποιός και τραγουδίστρια» μου είπε με τα σπαστά ελληνικά της. Μα, τόσος πανικός και τέτοια θλίψη και όλα τα κανάλια με φωτογραφίες, ντοκουμέντα, συνεντεύξεις, και μια λαοθάλασσα να της κάνει παρέα σε μια τελευταία βόλτα στην Αθήνα;
Κοιτούσα τηλεόραση για μέρες και η περιέργεια μου ήταν τεράστια για το πόσο και πως ένας άνθρωπος μπορεί να κερδίσει την «αθανασία» απλά και μόνο γιατί είναι… ο εαυτός του… Έγινε έτσι, η δική μου εμμονή, η δική μου σκέψη, η δική μου θλίψη μα πάνω από όλα, ο δικός μου θαυμασμός… διάβασα, έμαθα τα πάντα για κείνη. Κι όταν μου έδωσε ο Stein το ρόλο της Ηλέκτρας, 12 χρόνια μετά, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως «καημός της», όπως έλεγε η Μελίνα ήταν να παίξει αυτόν τον ρόλο… και τώρα εγώ… πως;
Φανταστείτε τη χαρά μου και την έκπληξη μου, όταν μου έδωσαν το βραβείο με το όνομα της, για αυτό το ρόλο… το «τρόπαιο»;;; μια καρφίτσα και 3000 ευρώ. Για τα χρήματα δεν έχω κάτι να πω. Τα χρήματα έχουν την τύχη που τους αξίζει… έκανα ριζική αποτρίχωση… Μα η καρφίτσα;… Ταλαιπωρημένη από το χρόνο κι όμως, τόσο ζωντανή… μια κρυφή δίοδος επικοινωνίας ανάμεσα στο τώρα και το χθες, σε εκείνη και σε μένα, ανάμεσα στην ερωτική μου απογοήτευση και στη δύναμη των ματιών της όταν έλεγε « όταν γυρίσουν πίσω τα μάρμαρα, θα αναστηθώ»…
Άκουγα όλους που φοβούνταν μήπως την χάσουν, μήπως τους την κλέψουν και στη αρχή φοβήθηκα και εγώ… κι ύστερα είπα: «μα πως θα κρύψω την καρφίτσα της Μελίνας; Πως θα κρύψω κάτι που ανήκε σε έναν άνθρωπο που δεν έκρυψε και δεν κρύφτηκε ποτέ;;;; ε λοιπόν, σκέφτηκα, θα το χαρώ κανονικότατα και θα τόχω όσο πιο κοντά μου γίνεται…δηλαδή πάνω στην τηλεόραση 16 ιντσών που είχα τότε στο σπιτάκι των 30 τμ δίπλα στην αυτοσχέδια κεραία που ήταν επίσης πάνω στην τηλεόραση. Διότι το σπίτι , ήταν 50ετίας και δεν έπιανε.. έτσι, ήταν πάντα στο οπτικό μου πεδίο…και νομίζω πως τη χάρηκα όσο περισσότερο μπορούσα…πέρασε μάλιστα και μετακόμιση η καρφίτσα και μπήκε πια σε σπίτι του 2009!!!!…. πάντα
όμως, πάνω στις 16 ίντσες και δίπλα στην κεραία…. εκεί που «γνώρισα» τη Μελίνα…
