10 χρόνια “Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη”
Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας, Μαρία Κίτσου, 2012
Ακριβώς πριν ένα χρόνο και 1 εβδομάδα, η επιτροπή του ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη», με έκρινε άξια να βραβευτώ με το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Η τιμή που μου έγινε είναι μεγάλη, δε μπορώ να εκφράσω πόσο ευγνώμων είμαι γι’ αυτό. Τη Μελίνα Μερκούρη την πρωτογνώρισα πολύ μικρή όταν πρωτοείδα τη “Στέλλα”. Θυμάμαι ότι είχα συγκλονιστεί..Δεν πίστευα ότι υπήρχε αυτό το πλάσμα. Τότε, έψαξα και διάβασα και έμαθα για εκείνη και ο θαυμασμός μου στο πρόσωπο της έγινε τεράστιος. Η ερμηνεία της όμως που με σημάδεψε ήταν στη “Φαίδρα” που είναι και η αγαπημένη μου ταινία της. Ήταν συνταρακτική! Κάθε φόρα που τη βλέπω με συγκλονίζει όπως την πρώτη φορά. Στέκομαι στην ίδια θέση και είναι σαν να μην πέρασε αυτός ο χρόνος. Όπως και οι προκάτοχοι μου, πέρασα κι εγώ την αγωνία του τι θα γίνει εάν τη χάσω, εάν με κλέψουν, εάν η καρφίτσα αναληφθεί ή οτιδήποτε και τι θα κάνω τότε. Αφού, λοιπόν, τη φόρεσα για λίγο εκείνη την ημέρα και αφού την έδειξα στα αγαπημένα μου πρόσωπα, που δεν πίστευαν ότι αγγίζουν κάτι που ανήκει στη Μελίνα την έκρυψα κάπου πολύ καλά. Τόσο καλά οφείλω να ομολογήσω που όταν πληροφορήθηκα για την ημέρα που έπρεπε να την παραδώσω, πανικοβλήθηκα γιατί δεν είχα την παραμικρή ιδέα που βρισκόταν. Μεσολάβησε και μία μετακόμιση. Οπότε, καταλαβαίνετε. Έψαξα. Τίποτα. Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι είναι τόσο κρίμα ένα τέτοιο κειμήλιο μιας τόσο σπουδαίας και ζωντανής γυναίκας να μένει στο σκοτάδι λόγω του φόβου. Εκείνες τις ημέρες δόθηκε ένα μασκέ πάρτι και είπα μέσα μου: «Θεέ μου, βοήθα με να τη βρω και θα τη φορέσω εκεί!» Και ως εκ θαύματος, δέκα λεπτά αργότερα τη βρήκα και πήγα στο πάρτι και τη φόρεσα. Βέβαια, δεν διασκέδασα γιατί όλο το βράδυ είχα το νου μου στην καρφίτσα..!
Και χθες με πιάνει ένας συναισθηματισμός ότι δεν θα την είχα ποτέ ξανά, και τη φόρεσα όλη μέρα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να μοιραστώ κάτι πολύ προσωπικό και σχεδόν μεταφυσικό. Το 2007 είχα μόλις τελειώσει το Εθνικό και έπαιζα στην πρώτη μου παράσταση, στον “Ηλίθιο” του Στάθη Λιβαθινού. Εκείνη τη χρονιά θεσπίστηκε το βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την καλύτερη ερμηνεία νέας ηθοποιού που είχε συμπληρώσει πενταετία στο θέατρο. Εκείνη τη χρονιά το πρώτο βραβείο δόθηκε στην Εύη Σαουλίδου. Θυμάμαι ότι όταν έμαθα για αυτόν το θεσμό, έγινε επιθυμία μου και όνειρό μου κάποια στιγμή να τιμηθώ κι εγώ με αυτό το βραβείο. Εκείνη η χρονιά με σημάδεψε με πολλούς τρόπους. Στην γενική της παράστασής μας, έχασα τον πατέρα μου και η κηδεία του έγινε στην πρεμιέρα μου, στην πρώτη μου πρεμιέρα. Ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να με δει στο θέατρο, τουλάχιστον όχι με τη φυσική του παρουσία. 5 χρόνια μετά το 2012,στο όριο που είχε θέσει το ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη, η επιτροπή με τίμησε για δεύτερη φορά με υποψηφιότητα για το βραβείο. Δεν περίμενα ότι θα το πάρω και όταν άκουσα το όνομά μου είχα σοκαριστεί. Το βραβείο το πήρα μετά από 5 χρόνια στο θέατρο. Ακριβώς την ίδια ημερομηνία που είχα την πρώτη μου πρεμιέρα. Την ίδια ημερομηνία ακριβώς που έγινε η κηδεία του πατέρα μου. Οπότε το βραβείο απέκτησε για μένα ακόμα πιο σημαντική αξία. Κάτι μου λέει πως η Μελίνα και ο πατέρας μου τα τακιμιάσανε εκεί πάνω και θέλησαν να μου χαρίσουν αυτό το ακριβό και πολύτιμο δώρο. Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω τη μεγάλη αξία που έχει αυτό το βραβείο. Καταρχάς είναι η αναγνώριση της αξίας μιας νέας ηθοποιού και ειδικά στις μέρες που διανύουμε το να αναγνωρίζεται η αξία της τέχνης μοιάζει, όχι απλά με πολυτέλεια, αλλά με ουτοπία! Πιστεύω πως ακόμα, ο πολιτισμός, είναι ό,τι έχει απομείνει σ’ αυτή τη χώρα για να περηφανεύεται. Δεν μιλάω για προγονολατρεία αλλά για τις καινούριες δυνάμεις του πολιτισμού που δυστυχώς αποτελεί την τελευταία τρύπα του ζουρνά στην Ελλάδα.
Εργασιακά δικαιώματα, κατοχυρωμένα εκατό χρόνια, πάνε να καταπατηθούν εν μία νυκτί. Και κάτι πρέπει να κάνουμε. Το μόνο που μπορούμε είναι να είμαστε ενωμένοι και να αγωνιστούμε για το επάγγελμα μας, που δεν το κάνουμε για το παντεσπάνι μας, ούτε σαν πάρεργο, αλλά ζούμε από αυτό. Και να μην το απαξιώνουμε πρώτοι εμείς όπως το απαξιώνει ο κρατικός μηχανισμός. Ενωμένοι στις απεργίες, ενωμένοι στις διεκδικήσεις και όχι διασπασμένοι.Μόνο ενωμένοι οι καλλιτέχνες θα είμαστε δυνατοί και κάτι θα καταφέρουμε. Το παρελθόν έτσι μας έχει διδάξει. Δυστυχώς η ιστορία έχει δείξει ότι οι αγώνες ξεκινούν απ’ αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτα και όχι απ’ αυτούς που έχουν κατοχυρώσει τη θέση τους και δεν ενδιαφέρονται για τους λιγότερο τυχερούς που γεννήθηκαν και δημιουργούνε σε αυτά τα σκοτεινά χρόνια. Η ιστορία όμως έδειξε και κάτι άλλο. Ότι έχουν υπάρξει και προσωπικότητες όπως η Μελίνα Μερκούρη που δεν είχε ανάγκη ν’ αγωνιστεί και θα μπορούσε να επαναπαυθεί στις δάφνες της και με κίνδυνο να τα χάσει όλα βγήκε μπροστά και πάλεψε. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά της!
