Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας, Ηρώ Μπέζου 2019
Τα αντικείμενα έχουν την δική τους βουβή ιστορία. Ένα αντικείμενο βρίσκεται στο σπίτι μου εδώ και μερικούς μήνες. Είναι κάτι που δεν ανήκει σε μένα.
Ίσως γι αυτό δεν το αγγίζω, δεν το φοράω, δεν το πολυκοιτάζω καν. Είναι ένα όμορφο κόσμημα που ανήκε σε μια άλλη γυναίκα.
Μία καλλιτέχνη, μία συνάδελφό μου που έζησε όχι πολλά χρόνια πριν από μένα και βίωσε συναρπαστικές εμπειρίες, σε εποχές πιο θερμές
και δημιουργικές απ’ την δική μου-τουλάχιστον έτσι φαντάζει στα μάτια μου.
Το αντικείμενο όμως είναι το ίδιο.
Αντέχει στον χρόνο περισσότερο από τους ανθρώπους. Και ακριβώς επειδή δεν είναι χρηστικό, έχει την πολυτέλεια να το αφήνουμε στην ησυχία του.
Να μην το μεταχειριζόμαστε με κυνισμό- λησμονώντας από που προήλθε- αλλά να τού αποδίδουμε ένα συμβολικό φορτίο.
Όπως είναι και το σωστό ίσως. Για μένα ο σημαντικότερος συμβολισμός είναι η ταπεινή σύνδεση με το παρελθόν.
Έστω και όχι τόσο μακρινό παρελθόν.
Πάντως με ένα είδος Ιστορίας. Δοκιμάζοντας να αναρωτηθώ, ρομαντικά και αφελώς,
σε ποιες καταστάσεις μπορεί να ήταν παρούσα αυτή η καρφίτσα, ποιοι άνθρωποι έριξαν τα μάτια τους πάνω της, ελαφρώς συγκινούμαι.
Και προς Θεού, δεν εννοώ “σημαντικά” πρόσωπα, εννοώ πρόσωπα που ίσως ήταν σημαντικά για την ιδιοκτήτρια, εννοώ την ζωή την ίδια,
που μοιάζει τόσο απόλυτη όταν την ζεις, κι όμως είναι τρομακτική μέσα από το φίλτρο του χρόνου. Πέρα από όποια αξία της δίνουμε,
από όποια κοινωνική καταξίωση ή αποδοχή κατέληξε να συμβολίζει, η καρφίτσα αυτή είναι ένας συνδετικός κρίκος,
μια υπενθύμιση ότι τα “πρόσωπα” ήταν άνθρωποι. Ένα μυστικό, ενδεχομένως. Που σου ξυπνά την νοσταλγία για κάτι που δεν έχεις ζήσει.
