Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας, Γιούλικα Σκαφιδά, 2014
Τετάρτη 4 Μαρτίου: Η επόμενη μέρα. Κοιτάζω την καρφίτσα-επιβράβευση της μικρής μου θεατρικής πορείας και νιώθω χαρούμενη και τυχερή. Για όλα.
«Το θαύμα αν δεν το μοιραστείς είναι σα να μην υπήρξε» θυμάμαι διάβασα κάποτε και παίρνω την απόφαση να κρατήσω την πολύτιμη καρφίτσα στο σπίτι, στη βιβλιοθήκη, πίσω από το τζάμι, μισοκρυμμένη. Οι μέρες περνούν. Ο απόηχος της βράβευσης καταλαγιάζει, οι πρόβες ξαναρχίζουν. Η αγαπημένη καρφίτσα της Μελίνας παραμένει στη βιβλιοθήκη, την τσεκάρω κάθε βράδυ…Πέρα από το αίσθημα ευθύνης που έχω απέναντί της δε νιώθω τίποτε άλλο. Δεν έχω ακόμα συνειδητοποιήσει την «ουσία» της.
Κι έρχεται ξαφνικά ένα βράδυ απ’αυτά τα μελαγχολικά που νιώθεις ότι τίποτα δεν έχει πάει καλά, που νιώθεις την πίστη σου να σ’εγκαταλείπει…Ανοίγω την πόρτα της βιβλιοθήκης, τσεκάρω την καρφίτσα όπως κάθε μέρα. Είναι ‘κει. Απόψε όμως κάτι έχει αλλάξει. Την κοιτώ. Σα να’ναι η πρώτη φορά. Την τοποθετώ στο γραφείο. Την περιεργάζομαι. Συλλογίζομαι τη μέρα που πέρασε, την πρόβα που δε λειτούργησε. Η ώρα περνάει. Μέσα στη σιωπή, η ενέργεια της καρφίτσας έχει κατακλύσει μεταφυσικά όλο το χώρο. Εισπνέω μυρωδιές πίστης και αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα που έρχεται, νιώθω δυνατή! Η μυστικιστική αυτή επαφή αλλάζει τη σχέση μου μαζί της. Βρήκα την ουσία! Οι πρόβες τελειώνουν, οι παραστάσεις ξεκινούν, καινούργιες πρόβες εν όψει…”Το θέατρο θέλει γερό στομάχι” θυμάμαι να λένε οι καθηγητές μου στη σχολή.»Το θέατρο θέλει παρηγοριές» λέω εγώ και ανοίγω ξανά και ξανά τη γυάλινη πόρτα της βιβλιοθήκης. Η καρφίτσα θα’ναι κει για μένα κάθε φορά που θα τη χρειαστώ, θα γίνει η συντροφιά μου στις δύσκολες και αδιέξοδες μέρες .Ένας φίλος για τους επόμενους μήνες. Θα με τροφοδοτεί με πίστη και θα μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.Η καρφίτσα μιας γυναίκας που υπήρξε σύμβολο του πολιτισμού μιας χώρας και όχι μονο δε μπορεί παρά να φέρει τη δική της ενέργεια. Ενέργεια φωτιά!
30 Μαρτίου. Ανθή, Ηλιάνα, Ελίνα, Λένα, απόψε θα σας δανείσω ένα φίλο .Με πόνο ψυχής γιατί ένας μικρός γλυκός εθισμός με συνδέει μαζί της τώρα πια. Μην τη φοβηθείτε, μην την αποχωριστείτε σε κάποια θυρίδα. Κρατήστε την κάπου κοντά σας. Ακουμπήστε τη! Ρουφήξτε την ενέργειά της! Μιλήστε της! Δε θ’απαντήσει αλλά ξἐρει ν’ακούει. Και ίσως κάποιο βράδυ σας “κλείσει πονηρά το μάτι”…
