10 χρόνια “Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη”
«Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας», Έλενα Μαυρίδου, 2009
Αν είχατε κάτι πραγματικά πολύτιμο και ιδιαίτερο στα χέρια σας που θα το κρύβατε για να μην χαθεί;
Λίγο καιρό πριν τα Βραβεία Μελίνα Μερκούρη είχαν ληστέψει το σπίτι μου και δεν έμεινε ούτε κόσμημα για δείγμα. Τίποτα. Όταν πήρα στα χέρια μου την καρφίτσα της Μελίνας, ήταν το μοναδικό πια κόσμημα μέσα στο σπίτι. Η αγωνία μου για το πως θα το προφυλάξω από μια καινούργια πιθανή κλοπή φούντωσε. Η ελευθερία που αισθανόμουν παλαιότερα με το να αφήνω οτιδήποτε γύρω μου χωρίς να το ασφαλίζω αντικαταστάθηκε από μια μεγάλη αίσθηση ευθύνης για την καρφίτσα.
Θα την πάω στη μητέρα μου στη Δράμα σκέφτηκα. Την επόμενη μέρα είχα ταξίδι με το αεροπλάνο για Καβάλα και από κει θα πήγαινα Δράμα στους γονείς μου.
Αυτό το ένα και μοναδικό βράδυ που θα μείνει στο σπίτι πού θα τη κρύψω;
Δοκίμασα να τη βάλω μαζί με το κουτάκι της κάτω από ένα φωτιστικό του ΙΚΕΑ. Αυτά τα λευκά από χαρτί. Αυτά που έχουν ύψος και κάνουν -χρατς χρουτς- όταν τα ακουμπάς. Δεν μου άρεσε.
Μίλησα στο τηλέφωνο με την μητέρα μου και της είπα για την ανησυχία μου να μην χαθεί
-Που να την κρύψω βρε μαμά;
-Εγώ ξέρεις που θα την έβαζα; μου λέει
-Που βρε μαμά;
-Μέσα στο απορρυπαντικό πλυντηρίου.
-Στο απορρυπαντικό;
-Στην σκόνη φυσικά , όχι σε υγρό.
Φοβερή ιδέα. Ποιος θα το σκεφτεί κάτι τέτοιο; Εκεί θα υπάρχει ασφάλεια. Πήρα ένα σακουλάκι για τα κατεψυγμένα, έβαλα μέσα το κουτάκι με την καρφίτσα, το σφράγισα καλά και το έβαλα μέσα στο tide. Μια χαρά θα είναι εδώ για την νύχτα.
Κι όταν αύριο με το καλό που θα τη μεταφέρω στη Δράμα θα είναι πια ασφαλής.
Σίγουρα πράγματα. Όσο περνούσε η ώρα άρχισα να σκέφτομαι το εξής:
-Κι αν μπουν μέσα τώρα κλέφτες και κλέψουν το απορρυπαντικό;
Ξέρετε πόσο στοιχίζουν 5 κιλά απορρυπαντικού πλυντηρίου;
Κοσμήματα δεν είχα άλλα να κλέψει κανείς!
Σηκώθηκα από το κρεβάτι, ξέθαψα το κουτί μέσα από την λευκή σκόνη απορρυπαντικού , το έβγαλα απ το σακουλάκι, άνοιξα το κουτάκι για να βλέπω την καρφίτσα και τα έβαλα μαζί δίπλα μου στο κομοδίνο. Θα τη προσέχω εγώ αυτό το βράδυ. Μύριζε φρεσκάδα το κουτάκι. Σαν απλωμένη λευκή μπουγάδα.
Το πρωί έφτασα στο αεροδρόμιο έχοντας την καρφίτσα σε μια τσάντα πλάτης που την είχα περασμένη μπροστά. Κάθισα στη θέση μου.
Όλα πήγαιναν τέλεια, κατά το σχέδιο. Η καρφίτσα της Μελίνας σε λίγο θα ήταν σε ασφαλές μέρος. Ήμουν μόνη μου στην σειρά μου με τις θέσεις.
Δεν θα την φορέσω ποτέ την καρφίτσα; σκέφτηκα. Θέλω να τη φορέσω. Την έβγαλα απ την τσάντα, και την καρφίτσωσα μπροστά στο στήθος μου και έκλεισα τα μάτια μου. Ήμουν κουρασμένη από το έντονο διήμερο. Άρχισα να αναρωτιέμαι, πόσα χέρια κράτησαν μέσα στα χρόνια την καρφίτσα της Μελίνας; Οραματίστηκα την Στεφανία που μου την παρέδωσε να τη κοιτάζει τα πρωινά, την Εύη να τη περιεργάζεται με τα δάχτυλα της. Σκέφτηκα ότι μάλλον κάποτε ήταν κόσμημα για το λαιμό γιατί στην πάνω πλευρά του δεξιά υπάρχει ένα μικρό κρικάκι που δεν συνδέεται με τίποτα ….ίσως έγινε καρφίτσα αργότερα. Είδα εικόνες στο μυαλό μου για το πότε μπορεί να έφυγαν οι δυο μπιλίτσες από κοράλλι που λείπουν. Εάν αυτό συνέβη όταν μια μέρα η Μελίνα μιλώντας με πάθος τις χτύπησε κατά λάθος με το χέρι της και έπεσαν η αν ένα απόγευμα τη φόρεσε βιαστικά, κάπου πιάστηκαν και έπεσαν, και η Μελίνα έφυγε να πάει για φαγητό με την αγαπημένη της φίλη Μανουέλλα.
Μήπως έφυγαν πιο παλιά οι μπιλίτσες; Μήπως τις έχασε η Κοτοπούλη;
Αμάν!!! Μήπως τις έχασα εγώ; Έχει πλάκα να έπεσαν μέσα στο tide;
Έφτασα στην Δράμα. Η μαμά μου έδειξε την καρφίτσα στις φίλες της, έπεσαν οι αναμνηστικές οικογενειακές φωτογραφίες και φτιάξαμε κι άλλες φανταστικές ιστορίες για την ιστορία του κοσμήματος κοντά στο τζάκι.
Το επόμενο πρωί η μητέρα μου έβαλε τη καρφίτσα μέσα στο Σκιπ.
Μαμά άλλαξε την κρυψώνα με το απορρυπαντικό, τώρα το ξέρουν όλοι που κρύβεις τους θησαυρούς του σπιτιού.
