Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας, Ανθή Ευστρατιάδου 2017
Μετά το πρώτο κύμα χαράς που ακολούθησε τη βράβευση, και, αφού έχει περάσει
κάποιος καιρός από τότε, αναλογίζομαι σήμερα τι σημαίνει αυτό το βραβείο για
μένα.
Με ευχαριστεί να σκέφτομαι ότι το θέατρο είναι μια τέχνη που βασίζεται στο
εδώ και το τώρα. Ότι πρόκειται για ένα συμβάν σε επανάληψη μεν, που όμως
δεν είναι ποτέ το ίδιο δε, εξαρτάται από ένα διαρκές παρόν. Ότι αυτή η
αλληλεπίδραση ανάμεσα στο χώρο της σκηνής και αυτόν του κοινού είναι ικανή
να δημιουργήσει έναν τρίτο χώρο – ο οποίος βρίσκεται έξω από τον έλεγχό του
ηθοποιού και λόγω αυτού μπορεί να είναι πολύ τρομακτικός και βίαιος, αλλά
προσφέρει και μια ιδιαίτερη εγγύτητα με αυτό που ονομάζουμε ανθρώπινη φύση.
Το βραβείο, λοιπόν, για μένα είναι σαν να δίνεται σε όλες αυτές τις στιγμές
που το εδώ και τώρα κατάφερε μέσα σε αυτόν τον τρίτο χώρο να αναπνεύσει.
Στην ίδια την παράσταση. Στους ανθρώπους που τη δημιουργούν και που
-ανεξαρτήτως βραβείων- εξακολουθούν να παλεύουν να επιβιώσουν και να
εκφραστούν. Με έναν τρόπο, στο επάγγελμά μας που σε καλεί να είσαι συνέχεια
παρούσα, να εξετάζεις ακατάπαυστα τον εαυτό σου, τον τρόπο με τον οποίο
δουλεύεις, τους όρους με τους οποίους δουλεύεις, να βρίσκεσαι σε μια αγωνία
να εμπνεύσεις και να εμπνευστείς, που σε κάνει εντέλει να αισθάνεσαι
ζωντανή.
