10 χρόνια «Θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη»
Ένας χρόνος με την καρφίτσα της Μελίνας, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, 2016
Ήταν ένα παιχνίδι που παίζαμε μικροί, στα παιδικά πάρτι. Ο εκάστοτε γονιός διοργανωτής, περιτύλιγε, με όσα δυνατόν περισσότερα φύλλα αμπαλαζ, ένα μικρό δώρο. Καθόμασταν τα παιδιά σε κύκλο και περνούσε το πακέτο από χέρι σε χέρι. Ο καθένας μας, κάθε φορά με τη σειρά του, αφαιρούσε μια του στρώση και το πέρναγε στον διπλανό του. Όποιος έβγαζε το τελευταίο χαρτί περιτυλίγματος, κρατούσε το περιεχόμενο.
Αυτή η θύμηση, δίχως να ξέρω ακόμα καλά καλά γιατί, με επισκέπτεται την στιγμή αυτή που καλούμαι να γράψω αυτές τις γραμμές, και αφήνω το μυαλό να κάνει άναρχα και συνειρμικά κάποιες αντιστοιχίες ανάμεσα σε εκείνο το χαρούμενο μακρινό παρελθόν και στο πιο πρόσφατο εκείνο απόγευμα που έφερε την καρφίτσα μας, και την σημασία της στον χρόνο που ακολούθησε. Δεν συγκρίνω, βέβαια, την πολύτιμη αξία της καρφίτσας της Μελίνας με το παγουρίνο ή την πολύχρωμη σχολική κασετίνα που ήταν, τότε, το έπαθλό μας.
Ούτε την υπευθυνότητα και την προσοχή με την οποία το Ίδρυμα και η επιτροπή των βραβείων, επιτελεί το έργο της, με την ελαφράδα και την ανεμελιά που κινούσε εκείνο το παιχνίδι. Έμοιαζε όμως τόσο πολύ το συναίσθημα που με κατέκλυσε εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου στην Πλάκα, με τον γνήσιο ενθουσιασμό που ένιωσα μια φορά μένοντας με το παγουρίνο μου στο χέρι. Και συνειδητοποιώ ότι αφαιρώντας την τελευταία στρώση του αμπαλάζ , απλώς τύχαινε, τότε, να κλείσω έναν κύκλο όπου όλοι μας είχαμε συνεισφέρει με την τρομερή λαχτάρα και αδημονία μας. Η δουλεία μας, η τέχνη μας, το θέατρο. Πολλοί νέοι καλλιτέχνες γνωστοί ή άγνωστοι για το έργο τους, λίγη σημασία έχει, που μαζί και μόνοι παλεύουν σε αντίξοες συνθήκες, και με κάθε τους προσπάθεια ,ακόμα και με κάθε λάθος, αναζητούν την ουσία και το γιατί της ύπαρξης τους μέσα στη τέχνη της υποκριτικής και του θεάτρου προσπαθώντας να καταλάβουν τι έχει μέσα. Ενδυναμώνουν, έτσι, με το πείσμα της διαδρομής τους, την απαραίτητη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή. Μοιάζουν με τα παιδιά σε εκείνο το πάρτι που ξεφλούδιζαν και ψάχναν ξεσκαρτάροντας .
Η συμμετοχή, λοιπόν, σε εκείνο τον αέναο κύκλο και το πέρασμα, σαν σε σκυταλοδρομία, από χέρι σε χέρι, είναι αυτό που μένει και έχει αξία. Και είναι μόνο παρήγορο να ξέρεις ότι υπάρχουν κηδεμόνες που διοργανώνουνε γιορτές όπου για μια στιγμή απλώς επιβεβαιώνεται και ενθαρρύνεται η χαρά του παιχνιδιού που ούτως η άλλως, όλους μας κινητοποιεί και μας εμπνέει διαρκώς. Το ότι βραβευτήκαμε μαζί με την Ιωάννα, συμβολικά εντείνει την πίστη ότι τα ωραιότερα στη ζωή είναι εκείνα που μοιράζεσαι και ό,τι προκύπτει από το μοίρασμα αυτό, πολλαπλασιάζεται, δεν διαιρείται. Ένα χρόνο τώρα φυλάμε το αποτύπωμα της Μελίνας, που ήταν και αυτή ένα παιδί μεγάλο, καρφιτσωμένο στο στήθος μας από κοινού. Κάθε φορά που αγκαλιαζόμαστε ή εμπιστευόμαστε η μια το βλέμμα της άλλης επί σκηνής. Είναι λοιπόν η καρφίτσα καλά προφυλαγμένη μέσα μας, εκεί όπου μαζί την έχουμε αποθηκεύσει, και έτοιμη να συνεχίσει το ταξίδι της στον κύκλο.
